Pazurzasta Jaskinia

[Dynia]

Idąc w głąb środkowego korytarza, natrafi się na dość dużą, zdolną pomieścić pięć dorosłych kotów jaskinię, bez żadnego ścisku. Swoją nazwę zawdzięcza śladom wielu pazurów, ostrzonych tutaj przez pokolenia poprzednich właścicieli. Szarpane wgłębiania ukazują wiele emocji - jedne są wyryte głęboko i szybko, jakby ktoś wydrapywał je pod wpływem impulsu negatywnych odczuć, inne łagodne, zarysowane w nieokreślonych kształtach lub wzorach. Bardziej znudzonym i kreatywny członkom Nowego Świtu zdarza się dorzucić pazurzaste ślady od siebie, dopełniając wieloletni obraz pracy setek kocich łap.

[Kos]

Kos... Odnajdywała się w Nowym Świcie o wiele lepiej niż by przewidywała. Może i nie mieli tu setek rang, wielkich Kodeksów i zagrożenia wojny od innych Klanów, ale w tym skalisto-ziemnym obozie było coś, co zawsze potrafiło przyprawić ją o uśmiech, nawet jeśli jej umysł był gorączkowo rozbiegany w najróżniejszych kierunkach. Nie przestawała myśleć o Pladze, o tym małym kocurku, który zaginął z jej winy. Nie zapominała również o Rochu, który niestety wciąż nie zjawił się nigdy na graniach, pośród zielonych traw ich nowego terenu. Ni widu, ni słychu bengala. Zniknęła również Voodoo ze swoim przyjacielem, którego nie miała nawet okazję bliżej poznać, ba, nim zamieniła z nim nawet słowa. Zniknęli, stanowiąc potencjalne zagrożenie. Ufała jednak kotce, gdyż ta choć trochę wydawała się rozsądna. Ufała jej, że lada chwila cały Nowy Świt nie stanie w ogniu nienawiści i nie zostanie splamiony kocią krwią, żądającą zemsty. Dziś jednak był ten dzień, kiedy wszystko szło jakoś. Jakoś szedł jej trening Gronostaja, jakoś ogarnęła obowiązki, jakoś przemilczała ból łap, z którym wiedziała, że musi udać się do medyka, jednak nie chciała mu zawracać głowy, jakoś tak wszystko minęło i nim zdołała się zorientować, nastała noc, zmuszająca ją poniekąd do pójścia spać. Wkroczyła więc do Jarzębinowej Nory, po chwili zwijając się w głębek i zasypiając.

[Jesionowa Kora]

Szylkretce jednak nie dane było spać długo. Wręcz przeciwnie, dosyć szybko ponownie mogła otworzyć oczy. Co więcej nie była już w Jarzębinowej Norce, a na samym środku Zapadliska. Ponownie znalazła się w obozie Klanu Cienia. Co jednak było najważniejsze, obóz wydawał się pusty... Bo taki właściwie był. Zapach Klanu Cienia gdzieś zniknął.
Niebo, ledwo widoczne przez gałęzie, pokryte był jasnymi punkcikami. Jeśli jednak córka Jesionowej Kory zdecydowała się na nie tylko otworzenie ślepi, ale również rozejrzenie się dookoła, na Zacienionych Skałkach mogła zobaczyć sylwetkę, której nie widziała od parunastu obiegu pór.
Jesionowa Kora spoglądała na nią łagodnie swoimi zielonożółtymi ślepiami. Jej bure, ale szylkretowe futro wydawało się wręcz skrzyć od maleńkich gwiazdek. Na jej mordce gościł delikatny uśmiech, kiedy spoglądała na swoją, dorosłą już, córkę. Nawet jeśli nie zgadzała się z jej niektórymi decyzjami, bolały ją jej bóle, przez które musiała cierpieć, nadal kochała ją tak samo. Matczyna miłość była silniejsza, niż jakiekolwiek negatywne emocje. Cieszyła się, że jej córka przeżyła więcej życia niż ona. Fala miała już ponad sześćdziesiąt księżyców, kiedy ona sama zmarła blisko czterdziestki. Spodziewała się, że gdyby żyła, ich życie wyglądałoby zupełnie inaczej.
- Dawno się nie widziałyśmy, Falo - miauknęła wreszcie w jej stronę, chcąc jej uświadomić tym samym, że to nie był zwykły sen. Delikatnie zamachała ogonem, robiąc jej miejsce również miejsce obok siebie na Zacienionych Skałkach i zapraszając skinięciem łba do zajęcia go.

[Kos]

Nim choćby jej niekierowane przez nikogo sny zdołały się stworzyć, zjawił się charakterystyczny zapach, zjawiły się skały, nory i korzenie. Zjawił się obóz Klanu Cienia, opuszczony i zapomniany, ostatnio widziany przez szylkretkę podczas pamiętnego pogrzebu dziadka. Nie było w nim jednak rumoru, tego charakterystycznego chaosu, który zawsze mu towarzyszył. Był pusty. Obóz, słynący z głośnych pisków i rozmów był całkowicie pusty. Prawie.
Czy to sen? Może Koszmar? Serce delikatnie przyspieszyło swój stały rytm, kiedy oglądała dobrze znane jej widoki. I w końcu, wodząc z nieokreślonym wyrazem pyska po obozie, wzrok padł na Zacienione Skałki. A wraz z nimi...
- MAMA! - rozdarła się na całe gardło, gnając bez opamiętania do znanego futra. - MAMA! - wrzasnęła entuzjastycznie, mknąc z rozmytym przez łzy wzorkiem. Ona płakała. Płakała że szczęścia. Ogon jej medal radośnie na boki, serce kołatało jej jak szalone ze szczęścia, a wszystkie smutki, włącznie z bolącymi łapami odeszły w zapomnienie.
- Mama! - krzyknęła raz jeszcze, wpadając na kotkę, przytulając ją z całych sił. Tęskniła za nią mocno. Tylko czemu się zjawiła? Czemu teraz, dokładnie w tym momencie? Czyżby chciała ją skarcić za Nowy Świt? A może pogratulować, że uciekła od klanowej tyranii? Może przeprosić, za to że zostawiła ją na pastwę losu w zbyt młodym wieku? Lub też przyszła poinformować, że Alga gania obok niej, cały wesoły i uśmiechnięty?
- Tęskniłam... - wymruczała w jej futro, mocząc je łzami. - Co z Algą? Jest tam? - spytała cicho, nie wiedząc, czy powinna się odzywać, czy dać matce mówić.

[Jesionowa Kora]

Jesion nie kryła szczęścia i wesołych iskierek, skaczących w jej oczach. Naprawdę cieszyła się, widząc swoją córkę, która w tym momencie gnała w jej stronę, a następnie wpadła prosto na nią, niemalże zrzucając ją z Zacienionych Skałek. Sama objęła szylkretkę swoimi łapami, a następnie przejechała swoim językiem kilka razy między jej uszami. Dalej pamiętała czasy, kiedy jeszcze jako mała kulka po prostu leżała pod jej brzuchem, ssąc z zapałem mleko. Teraz była już jednak dorosłą kocicą, potraktowaną przez życie za okrutnie. Liczyła jednak, że znalazła wreszcie szczęście i odpoczynek w Nowym Świcie. Oczywiście, było jej przykro, że nie był to jej rodzinny klan, ale nadal najbardziej zależało jej na szczęściu swojego jedynego, żyjącego dziecka.
- Oh ja też, kochanie, ja też tęskniłam. Prawie każdej nocy i dnia sprawdzałam jak się miewasz - miauknęła, cicho wzdychając. Jeszcze raz przejechała językiem po jej policzku, mrucząc przy tym ledwo słyszalnie, delikatnie. Wzięła nieco głębszy wdech, kiedy Fala zapytała o swojego brata. To była... przykra historia, którą chętnie by zmieniła, gdyby tylko była w stanie.
- Alga... On... tak. Chodzi po innym niebie, ale jest już w pewnym sensie ze mną i twoim ojcem - mruknęła, zamykając na chwilę oczy. Wiedziała, że to była jej porażka rodzicielska, że nie powinna się wtedy udawać z Wilkiem, czy też Piotrem, do miasta w ciąży. Miała nadzieję, że jej syn jej to wybaczył. Jesion jednak czuła szybką potrzebę odłączenia się od tego tematu, więc po prostu zeszła na nieco inny.
- Przepraszam, że wybrałam takie miejsce. Wiem, że należysz teraz do Nowego Świtu a z Klanem Cienia miałaś nieciekawe... incydenty, jednak dla mnie to nadal jest mój dom. Ja i Markiz często siedzieliśmy na Zacienionych Skałkach - dodała po chwili, przywołując na mordkę swój delikatny uśmiech - Jak się czujesz... tutaj? W tym miejscu? Tej... um... grupie?

[Kos]

- Naprawdę? - spytała, odrobinę zmartwiona faktem iż mama mogła widzieć jej rozpaczliwą rozmowę z Ludwikiem, lub, co gorsza, reakcję na pogrzeb dziadka. Tego trochę się wstydziła, ale w pełni rozumiała swoje postępowanie. Jednak gdyby wiedziała, że przyjdzie jej później żyć w Nowym Świcie, wszystko wyglądałoby znacząco inaczej.
- Alga odszedł? - zadała pytanie retoryczne. Czyli jej brat zniknął, co było oczywiste. On już nie żył, pewnie nawet i w tym momencie, kiedy chciała znaleźć go na Osiedlu... Ale i tak będzie musiała się tam wybrać po zioła dla Lśniącej. - Ale wszystko z nim dobrze? - no tak, jeśli ten parszywy samotnik nie nauczył go nic o Gwiezdnych, nie wiedział gdzie teraz powinien być. Nie żałowała, że położyła patyk do głosowania. Przynajmniej wiedziała, że nie ma czego szukać.
- Nie, nie ma problemu - odparła natychmiastowo. - Ważne, że jesteś - wymruczała prosto w nią. - Tęskniłam... - znów zachowywała się jak małe kocię, potrzebujące jedynie ciepła i miłości. - Tata lubił tu przychodzić? - spytała zaciekawiona. - A to co mówiła tamta Gwiezdna było prawdą? To o tym... - nie wiedziała nawet jak powinna to dokończy, bo wciąż do tamtych słów nie była przekonana.
- W Nowym Świcie? Jest dobrze. Po raz pierwszy czuję, że to mój dom i wszystko się układa... Przez Olchę w Cieniu nie czułam się najlepiej, nawet jeśli jedno z jego dzieci było dla mnie miłe, to inne już nie aż tak. Ale tutaj... Wszyscy są równi. I ja, kot klanowy, i Rudzik, Tundra, Pokrzywa, koty z Osiedla... Wszyscy się tutaj równo traktujemy. Lubię ich, bo oni polubili mnie. To już nie jest Pożoga, gdzie nie było bezpiecznie, tylko taki faktyczny Klan, który kocha się wzajemnie... Ale jest też taki kot, Fairy, i on bardzo nie lubi kotów klanowych... Ale poza tym to jest serio genialnie - wymruczała prawieże na jednym wdechu. - Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza, że jestem tutaj, nie w Cieniu? - dodała zlękniona.

[Jesionowa Kora]

Jesion kiwnęła delikatnie głową na pytanie kocicy, cicho również wzdychając. To, że jedno z jej dzieci odeszło było niezwykle bolesne, nawet jeśli byli teraz w niemalże tym samym miejscu... To nadal bolało, bo Algę widziała podczas swojego życia tylko raz i tylko przez chwilę - podczas jego narodzin.
- Na pewne pytania nawet ja nie znam odpowiedzi... I może nie chcę ich znać - mruknęła, krzywiąc się delikatnie. Nie potrafiła przyjąć do swojej świadomości winy Markiza, nawet jeśli faktycznie mogła to być prawda. I nawet podczas tylu księżyców przebywania wśród Gwiezdnych, nie zamierzała poznać odpowiedzi na to pytanie. Ona kochała Słodkiego Języka i miała nadzieję, że on również ją kochał tak samo mocno.
- Kiedy nie wróciłaś do Klanu Cienia ja... cóż, zaczęłam się trochę obawiać. Nie chciałam, aby to tak wszystko wyszło, ale my, Gwiezdni, nie mamy wpływu na niektóre rzeczy. A kiedy przyłączyłaś się do Pożogi, nie chciałam spuszczać z ciebie oka. Oczywiście, chciałabym, abyś została w Klanie Cienia, który jest naszym rodzinnym klanem, jednak jeśli ty czujesz inaczej, to nie zamierzać cię zmuszać do odejścia. Klan Cienia był i będzie moim domem, twoim może być Nowy Świt, ale nadal będziesz moją córką. Nie chcę tylko abyś zwątpiła. Chciałabym kiedyś chociaż jedno dziecko mieć przy sobie na Srebrnej Skórce - mruknęła, po czym delikatnie polizała córkę między uszami - Olchowy Szept jest już na Srebrnej Skórce, podobnie jak Ciemna Toń. Jedno z ich dzieci, Mknąca Zawierucha, doczekał się też potomstwa z Jasną Kroplą, więc zostałaś... właściwie to ciotką. - dodała z delikatnym uśmiechem.

[Kos]

Nie wiedziała jak powinna zareagować i, co najważniejsze, czy powinna być to reakcje przecząca. Z czasem, chociażby jak w przypadku zaginięcia Rojsta nie chciała wiedzieć, gdzie ten zniknął. Ważne było to, że teraz żyli bezpiecznie, z dala od Klanów i... Cienia. Może i Markiz był zły, jednak Kos i Fala to były, są, dwa różne koty, które mają odmienne historie, uczucia i perspektywy.
- To nie twoja wina! - zaoponowała natychmiastowo, czując się źle, że wpędziła matkę w poczucie winy. Nie o to jej chodziło! Ona... Ugh, to było skomplikowane. - Cień.. Widziałaś chyba, że chciałam wrócić. Ponoć teraz Krogulec już tam nie panuje, jednak chyba nie miałabym szans powrócić. Tu mamy obowiązki, znajomych i sama widzisz, że to oni są dla mnie najważniejsi, bo poza Płomykiem, go też chyba kojarzysz, nie znam blisko nikogo. A nas jest mało, o, widzisz, brakuje nam wojowników i nie mam serca ich zostawić, nie ważne jak dobrze byłoby w Cieniu. To był mój dom i mam do tego wszystkiego duży sentyment - rozejrzała się po obozie, przypominając sobie znikomą ilość przyjemnych sytuacji. - Ale... W Nowym Świcie czuje się jak w domu. Jakbym... Była tu potrzebna i starta mnie była istotnym problem. A tego brakowało mi w Cieniu - poinformowała ją, nie wiedząc, czy w ogóle powinna to mówić. Nie chciała, ale wiedziała, że musi. W końcu przeciwstawiała się swojej ukochanej mamie, a to chyba w żadnym przypadku nie było łatwe.
- Dołączę do ciebie, ale nie teraz - uśmiechnęła się słabo. - Mam tutaj trochę rzeczy do roboty i... Wiesz, dobrze by było gdyby ktoś pociągnął nasze geny dalej - tu już szczerzej uniosła kąciki pyska.
- Och, naprawdę? Szkoda, że ich nie poznam... Na pewno są fajni, chociaż nie wiem, czy coś od Olchy może być dobre. Sama rozumiesz... - chyba nie uraziła tym matki, prawda?
- Mamo, mam pytanie - westchnęła, nie chcąc przechodzić do ciężki tematów. - Czy coś nam grozi, teraz, lub w przyszłości? I gdzie jest Plaga? Muszę go sprowadzić do Nowego Świtu, bo Zroszony Listek zaraz zeświruje, że odebrałam jej syna. Ale czy coś nam grozi? Wiesz, jest nas mało i muszę pomagać jak najbardziej - miała... Tyle pytań. Ale ile czasu?

[Czarnowron]

Popołudnie spędził z Kos, patrolując granice. A potem, gnany frustracją wywołaną kolejnym niezgrabnym tańcem we własnym wykonaniu, skierował się na poszukiwania kogoś kto szybciej, łatwiej i z całkowitą pewnością mógł dostarczyć mu poczucia bliskości. Tsunami. Szukał jej przy jarzębinie, pewien, że nie byłaby teraz zbyt skora do wycieczek poza obóz.
Bo śliczna Tsunami zupełnie nie wyglądała teraz jak ona. Przypominała raczej okrągłą kulę, niż zgrabną siebie z przeszłości. Nie było na czym zawiesić oka.
Zastanawiał się nad tym, czy to on był odpowiedzialny za tę mało urokliwą zmianę w jej wyglądzie. On, albo Gronostaj, srebrny kocur bardziej podobny do rozmemłanej, ciepłej kluski, niż czegokolwiek innego. Nie spodziewałby się po niej wybrania kogoś takiego, była zbyt żywa, zbyt dzika, by mógł wyobrazić ją sobie u jego boku.
A mimo to miał wątpliwości. Minęło już tyle czasu, musiał w końcu zadać jej to pytanie, zanim wypełzną z niej kolejne kocięta.

[Tsunami]

Nie czuła się dobrze już od dawna.

Ciężko było zignorować to, jak rosła. Czuła się tak samo napęczniała i nabrzmiała jak księżyce temu, gdy zaszła w ciążę z Baranem. Wiedziała, co to znaczy. Wiedziała i przeszła to dużo lepiej, niż za pierwszym razem; pomarudziła chwilę, nieco w szoku, że znowu do tego doszło. I tym razem ojca kociąt miała na miejscu. Wiedziała, że to Czarnowron, bo kto inny?

Nie była pewna, jak się czuła z tym faktem. Że to Czarnowron jest ojcem tych kociąt. Samą ciążę przeżyła lepiej, pogodziła się z tym szybko i przyjęła do wiadomości, dużo bardziej przygotowana na macierzyństwo, niż kiedyś. Czasami patrząc na Tundrę ze swoimi młodymi czuła swego rodzaju... tęsknotę. Tęsknotę za opieką nad tak maleńkimi istotkami. Jej pierwszy miot wyrósł tak szybko... ale Czarnowron ojciec? Było w tym coś ekscytującego i jednocześnie martwiącego, odrobinę. Tylko odrobinę, po tym, jak ujrzała urwaną przez niego głowę.

Zauważyła, jak nadchodził i nie fatygowała się nawet, aby się podnieść. Na tym etapie nawet grube futro nie było w stanie zakryć jej nabrzmiałych boków, szczególnie, gdy na jednym boku leżała. Nawiązała z Czarnowronem kontakt wzrokowy gdy tylko go zobaczyła, ale nie odezwała się, nie przywitała.

[Czarnowron]

Nie powitała go, nie obdarzyła entuzjastycznym uśmiechem, z jakim zazwyczaj witała go i żegnała. Ubodło go to trochę, uraziło, spodziewał się i potrzebował czegoś innego. Czy lepiej było skinąć jej uprzejmie głową i odejść, udając że przechodził tędy przypadkiem? Pewnie tak. Nie miał ochoty na interakcje z okrągłą, naburmuszoną Tsunami. Niech Gronostaj znosi jej humory, był do tego wprost stworzony.
Ale Tsunami mogła urodzić choćby i jutro. Zapyta, po prostu zapyta, a potem pójdzie w swoją stronę, jeśli miałoby okazać się, że nie jest dzisiaj zdolna do niczego więcej ponad narzekanie.
– Dzień dobry! – przywitał ją uprzejmie głębokim, melodyjnym głosem, zatrzymując się przy niej i parząc na nią z góry.

[Tsunami]

Nie było jej do uśmiechu z brzuchem. Czuła się słabo, mdliło ją i było jej po prostu ciężko, a sprawca tego wszystkiego (choć, tak naprawdę, patrząc na to przez pryzmat czasu, nie mogła mieć do niego o to pretensji, ani nie zamierzała) stał tuż przed nią. Zarejestrowała jednak jego obecność i choć nie przywitała się z nim, nie posłała mu uśmiechu ani nic w tym guście, to zdawać by się mogło, że jej oczy wręcz błysnęły gdy sylwetka czarnego kocura przemknęła jej przed oczami.

Przez chwilę nawet chciała się podnieść, ale Czarnowron podszedł pierwszy, a Tsunami poruszyła w nerwach ogonem. Widział. Wiedział. Tylko czy wiedział czyje to. Jeśli nie, to zaraz się dowie, bo znała Czarnowrona wystarczająco dobrze, aby domyślać się, że jeśli miał wątpliwości to będzie zamierzał je rozwiać i o to zapyta. Sama mu nie powie, ale jeśli zapyta...

- Cześć - ziewnęła, cicho, wyjątkowo gładko jak na siebie, gdzie z reguły mówiła z wieczną chrypą.

[Czarnowron]

Prawie że skrzywił się, kiedy z pyska Tsunami wydobyło się to cześć, rzucone od niechcenia, jakby wypluła je w jego stronę. Naprawdę, nie było jej stać na nic więcej? Na delikatny uśmiech, skinięcie głową, wysunięcie łapy, słodkie mruczenie? Rozleniwiła się, zapomniała z jaką chęcią lizała z brudu jego palce.
– Jak się czujesz? To chyba już lada dzień. – zagaił, wciąż uśmiechając się uprzejmie – Ciekawe, czy wyjdą czarne. Ale z tobą to nic nie wiadomo.

[Tsunami]

Ach. Może jednak się domyślił, może wiedział. Poruszyła uszami, na moment uciekając od Czarnowrona wzrokiem, żeby przyjrzeć się nabrzmiałemu brzuchowi który już od jakiegoś czasu tak bardzo jej ciążył. Dopiero wtedy się uśmiechnęła, bardzo przelotnie, blado, na ułamek sekundy. Ale Czarnowron to wyłapał, na pewno to wyłapał.

Tsunami wypuściła powietrze z pyska przez nos, ze świstem; najbliżej śmiechowi jak była w stanie się zebrać w tej konkretnej chwili. Zaraz znowu spojrzała na wiszącego nad nią czarnego kocura, ze spokojnym wyrazem pyska. Wąsy jej drżały.

- Trochę na to liczę. Że. Będą czarne - chociaż jedno. Żeby chociaż jedno znowu było czarne. Najlepiej idealnie czarne tak jak Czarnowron. Lubiła czarne koty. W końcu podniosła się ociężale, dźwigając na przednich łapach aby zmienić pozycję z leżącej na siedzącą. - ... - uchyliła pysk tak, jakby jeszcze coś chciała powiedzieć, ale się powstrzymała.

[Czarnowron]

Uniósł delikatnie brwi, uśmiechając się krzywo. Brzmiała, jakby wiedziała dokładnie tyle samo, co on. I mogła chcieć, mogła mieć nadzieję, oczekiwać nawet, że pojawienie się czarnej sierści będzie oznaczało potwierdzenie ojcostwa Czarnowrona, ale dla niego nie oznaczało to niczego więcej niż niepewność. Jeśli z kolei pochodzenie tych kociąt było niepewne, to równie dobrze mogły nie być jego. I nie zamierzał traktować ich jak swoje.
– Nie wiesz. – stwierdził, bardziej niż spytał, pozwalając by czarny, cienki ogon zsunął się po jego nodze.