lekcje aury

[Tsunami]

Aura był nieobecny większość swojego życia. Nie tak, jak Ambient czy Rosomak, ale więcej go nie było, niż był. Tsunami było przykro, że tak naprawdę nie znała swojego dziecka tak dobrze, jak mogła...

A te lekcje mogły to naprawić. Chciał się uczyć pod skrzydłami Fairy'ego, ale Fairy postanowił zniknąć, więc tym bardziej, wiedziała, że musiała się dzieciakiem zająć sama. Może kiedyś dopuści go do Pokrzywy po wiedzę medyczną. Może.

Może. Kiedyś.

- Aura? - Tsunami od dłuższej chwili kręciła się po obozie, próbując dostrzec swoje jasne dziecko widmo. Nie miała pojęcia, jak podejść do jego lekcji. W ogóle nie wiedziała jak podchodzić do tych całych lekcji, ale wiedziała, że się postara.

Chodziło w końcu o jej kocięta.

[Aura]

To prawda. Co nie znaczyło, że kociak próżnował. Z początku bez troski bawiąc się z rodzeństwem, potem nieco się wycofując, aż finalnie powracając po tym, jak udało się zebrać wszystkie ważne pytania do kupy. Może to w końcu czas, aby znaleźć na nie odpowiedź.
Aura też nie mogli powiedzieć, że znał mamę w stu procentach, nawet nie zbliżali się blisko. Co, jest szansa, że się zmieni. Lekcje z Tsunami będą dobre i bardzo poznawcze nie tylko dla młodszego, ale również starszego Nowoświtowca.

— Tsunami. Mamo. — kotek wyłonił się zza skały, jednej z wielu rozproszonych wokół jednej wielkiej, stanowiącej centrum Nowego Świtu i, rzecz jasna, same legowiska. Aura podchodzi w stronę pstrokatego kota, mamy i siada. Nic więcej nie mówi, nie musi. To chyba Tsunami musi zacząć.

[Tsunami]

Nie wątpiła w to, że jej dzieci znajdowały sobie jakieś zajęcie. Mniej lub bardziej produktywne, ale zajęcie - nawet Ambient, która całe dzieciństwo przesiedziała w jednym miejscu. W swoim świecie, ale czymś jednak zajęta.

Aura był mniej dzieckiem widmo. Wciąż dzieckiem widmo, ale nie tak, jak najmłodsza córka.

- Cześć - zaczęła, gdy w końcu namierzyła syna i podeszła do niego bliżej. Przywitała go dotknięciem rudego czoła nosem i cichym pomrukiem, i zaraz usiadła obok, chwilę myśląc, jak zacząć. - ... chcesz zacząć lekcje teraz? Nie musimy. Możemy później. Albo kiedy indziej.

[Aura]

Trudno byłoby robić zupełnie nic przez tyle księżyców. Więc było to dość solidną odpowiedzią. Każdy miał zajęcie, ciekawsze lub mniej, dłuższe lub krótsze.
— Czemu nie. Możemy. Od czego... zaczniemy? — kociak pyta w odpowiedzi na dotyk mamy wilgotnym nosem. Aurze trochę... Zapomniało się o lekcjach. Kotek był zajęty bolącym brzuchem i próbami nie zwymiotowania pod siebie. Ale już było dobrze. Chyba. Tylko że mama możliwe że nie wie, kto pomógł. Co by się stało jakby się dowiedziała... Może lepiej tego nie testować.

[Tsunami]

- Miałeś mieć. Nauki z Sekwoją. Nauczyła cię czegoś? Czegoś... w kwestii zasad Nowego Świtu, czy coś?

Bo to była jedna rzecz, która pozostała niezmieniona. Te zasady. Te głupie zasady, którymi Tundra ją tak męczyła. Które zdążyły już po części wyparować Tsunami z głowy. Zwilżyła wargi czubkiem języka, szurając chwilę łapami po ziemi pod sobą i myśląc, czy nie chciała czegoś jeszcze dodać w rozmowie z Aurą.

- ... albo możemy. Odnieść się do zmian które... zaszły na tym. Zebraniu.

[Aura]

— Sekwoi nawet nie. Nie było. — albo nigdy nie chciała, albo jakoś się mijali... Albo stało się coś jeszcze innego. Może to było specjalnie. Siostra (?) mamy nigdy kotkowi jakoś tak nie przypadła do gustu. Ciężko powiedzieć czemu, bo zbytnio nie stoczyli nawet że sobą rozmowy. — Może po pierwszym. Dniu nie mogli mnie znaleźć. Się poddali. Nie wiem. — nie chcąc zrzucać winy na drugiego kota, nie będąc też pewnym, czy to może nie jest wina właśnie Aury, kociak poczuł chęć dodania po chwili jeszcze dodatkowej informacji. — Dużo zmian? Jak było... Wcześniej. — bo, tak szczerze, kotek nawet zbytnio się tym nie zainteresowało i tak wyszło że... Ze no nie wie. A teraz jeszcze jakieś dziwne rzeczy podziały się na ceremonii, coś, czego młody kotek nie był jeszcze w stanie w pełni zrozumieć, a to skomplikowało sprawy.

[Tsunami]

- ... hm. W porządku. Wiesz, tak w sumie to. Zbyt wiele nie tracisz. I tak teraz, na tych lekcjach. Musiałbyś powtarzać wszystko, czego. Dowiedziałbyś się na naukach - co dokładnie było to, co miało zostać powtórzone? Tsunami chciała wiedzieć. Zasady, funkcjonowanie ścieżek, i co... to tyle?

Tyle powinny wiedzieć czteroksiężycowe kocięta. Prychnęła, nieco rozbawiona własnymi myślami, dopiero po chwili znowu skupiając się na rudym synu.

- Wiesz, wcześniej... nie było tych. Trzech ścieżek. Nie było takiego... podziału rang, jak teraz. Wcześniej Nowicjuszami były tylko. Koty z zewnątrz. Byłeś na zebraniu. Co... co o tym sądzisz?

[Aura]

— Oh. To dobrze. — odpowiada, gdyby byli człowiekiem pewnie z dodatkowym gestem w postaci wzruszenia ramion. Kocię słyszy w tym, co Tsunami mówi, pewną zmianę. Nie jest pewne, czy zadać pytanie, tak bardzo nie związane z lekcją. Raz się żyje, hm?

— Mamo. Pytanie. Ale nie związane z. Lekcją. Mogę? Potem? — Aura pyta się między słowami Tsunami i potem zamienia się w słuch, słysząc odpowiedź, wchłaniając resztę informacji. — Dużo tego. Skąd wiedzieć. Co wybrać? Tylko z tych... lekcji? Ale ciekawe. Czemu takie. Zwierzęta. — coś mówi, o coś innego się pyta. Czyli tak to działa, chyba.

[Tsunami]

Tsunami przekręca się na ziemi, unosi jedną z tylnych łap i drapie się chwilę za uchem, chociaż cały czas wpatrzona w bladą mordkę swojego dziecka, słuchając tego, co Aura ma jej do powiedzenia.

Poruszyła uszami.

- Możesz nawet teraz - jeśli miał pytania, jakiekolwiek, to musiał je zadawać. Niekoniecznie nawet związane z lekcjami samymi w sobie. Była jego matką, jej rolą było odpowiedzenie na każde jego wątpliwości... - ... skąd wiedzieć? No, w sumie to. Dobre pytanie. Kieruj się... tym, co ci podpowiada. Instynkt. To, co cię. Najbardziej interesuje. A te zwierzęta... Trzmielojad, Wilk, Salamandra, one. Coś symbolizują. Coś znaczą. Do czegoś nawiązują. Masz pomysł do czego?

Ona nie miała.

[Aura]

Na spojrzenie odpowiada spojrzeniem, nadal siedząc na miejscu, machając lekko ogonem na boki, czasami podnosząc łapę aby przeczesać nią rudo-białe futro.

Oh, więc teraz może się spytać. No dobrze, skoro mamie nie przeszkadza to w samej lekcji, to czemu nie. Już zdecydowanie kotek czekał długo na otrzymanie tej odpowiedzi.
— Czemu każdy raz mówi ona. Raz on na. Kota. Jaka jest różnica. Kiedy mówić jak. O mnie mówisz on? O Sekwoi ona? Skąd mam to. Wiedzieć. Co jak nie myślę o sobie. On. Nie zawsze. — pytania, zagnieżdżone w umyśle kotka tak długo, że pewnie zaczynały gnić. Tak długo niepewnie myśląc o sobie, o innych, Aura po prostu decydowali się na unikanie tego, by czegoś nie zepsuć i kogoś nie obrazić. To już nie był mały kociak. Już trudno było o sobie mówić kociak i to ignorować.

— Dobrze. Jeszcze... Pomyślę. Chyba nie chce aż tak. Siedzieć przy kociakach. Nie chcę być piastunem. Nie wiem czy lepiej być. Salamandrą. Czy Trzmielo...jadem. Jeszcze. — odpowiada, uzyskując odpowiedź że strony Tsunami. Potem, kontynuuje. — Wilki chronią siebie. Jak opoki. Temu... Tundra to Opoka Nowego Świtu. Salamandra jest. Nie wiem. Śliska. Nie wiem czemu to ma niby. Pasować. Trzmielojad brzmi jak coś z walką. I latają. Więc nasze Trzmielojady chodzą i patrolują. — odpowiada Aura po chwili. Tylko co z tymi salamandrami?

[Tsunami]

No dobra, nie spodziewała się takiego pytania, ale w takiej sytuacji cieszyła się, że Aura ten temat poruszył. Zamrugała parokrotnie, z uchylonym lekko pyskiem wpatrzona w swoje kocię i myślała, jak odpowiedzieć. Myślała dłuższą chwilę. Nie wyglądała na złą tym pytaniem, ale szczerze poruszoną i zamyśloną.

- No bo wiesz. Płeć kota się. Określa na podstawie tego, co... kot ma między tylnymi łapami. Ty się urodziłeś. Kocurem. Ja i Sekwoja kotkami. Ale... zdarza się, że. Ktoś się urodził kocurem, ale wcale się... kocurem nie czuje. I woli być kotką. I jest kotką. Znam taką jedną kocicę, wiesz? Z Klanu Wichru. Nazywa się. Deszczowa Pogoda. I... dawno temu, w Nowym Świcie. Był kot. Złoty Język. Złoty Język nie by...li ani kocurem, ani. Kotką. I to... jest coś, na co. Musisz wpaść... sam. Sam odkryć. Jak się chcesz określać, jak. Inni mają cię określać. Kim jesteś - bo chyba o to chodziło. Prawda? Chyba dobrze wyjaśniła Aurze to, co chciała wyjaśnić. - ... a nawet, jak. Mi powiesz. Że nie jesteś nim, to. Wciąż jesteś. Moim dzieckiem i będę cię. Akceptować i wspierać. Wiesz, ja... czasami. Też nie myślę o sobie. Jak o kotce.

Tsunami milczała jeszcze chwilę, nieco niepewnie przysuwając się bliżej Aury. Cieszyła się, że taka rozmowa wyszła. Że Aura o tym mówił. Mówiła? Mówiło? Nie wiedziała teraz, jak zwracać się do własnego dziecka, ale... nie szkodzi. Mieli czas do tego dojść.

- No, ten Wilk i Trzmielojad. Robi sens. Salamandra nie wiem. Głupie to jakieś. Ale wiesz, Fairy. Bywał głupi - wzruszyła ramionami. - ... ja. Myślałam nad ścieżką Wilka. Ale dobra, nieważne. Na wybór ścieżki... jeszcze masz czas. Powiedz mi, ile. Wiesz o... samym funkcjonowaniu Nowego Świtu. Ogólnie. Jakieś zasady z regulaminu, może?

[Aura]

— Oh. — to z początku było jedyną odpowiedzią Aury. Oh. Więc to... miało jakieś wyjaśnienie? Tylko jak w takim razie określić kim się jest, to jeszcze jest mały problem, ale w końcu coś się wymyśli, racja? Był czas. — Dobrze. Dz. Dziękuję, mamo. Więc... nadal nie ma. Sposobu by wiedzieć. Tak od razu. Nie obrażę. Nikogo? — pyta się trochę cichszym, ale bardziej zrelaksowanym głosem. No i też Aura dowiaduje się czegoś nowego o mamie, co cieszy kociaka, bo ma nowe połączenie z mamą. — Nie mówił...aś. O tym. — to nawiązywało już do końca wypowiedzi Tsunami. Aura cieszyła się, że w końcu przynajmniej wie, że nie jest zepsute. Kocię przypomniało też sobie o drugim pytaniu i, mając nadzieję, że pstrokatej mamie to nie przeszkadza, od razu zadaje też kolejne, tym razem trochę prostsze w odpowiedzi. — Mamo. Czy... będę móc wyjść. Z obozu. Chcę zobaczyć co jest. Poza. Nim.

— Dziwne, czemu. Takie zwierzęta. Tak w ogóle, mimo tego że. Rozumiem tamte dwa. To nadal są. Wzięte z... znikąd. — z dupy, kolokwialnie mówiąc. Aura też parsknęli na to o Fairy'm. Oprócz tego był też dość dziwny. Właśnie, był. Gdzie jest? — O. Dobrze. Chyba niezbyt. Dużo. Wiem, że jest Rada. Wybiera się ich. I że... pomaga się każdemu. Nawet spoza. Nowego Świtu. Ale pierwsze trzeba. Pomóc swoim. I było coś o. Jakieś przysiędze. Wierności. — pauzuje, nie wiedząc co więcej powiedzieć. Czeka na rozwinięcie ze strony Tsunami.

[Tsunami]

- Nikogo nie obrazisz. Nawet tak nie myśl. Jeśli. Ktokolwiek spojrzy na ciebie krzywo. Z jakiegokolwiek powodu. To ja się nim zajmę. Masz czas na... zrozumienie w pełni tego, kim jesteś. To nic złego być. Niezdecydowanym w tej kwestii. Masz czas - Tsunami uniosła się na łapach i wyciągnęła szyję, żeby kilka razy przelizać zmierzwione, rdzawe futro na czubku głowy Aury. Odetchnęła przez nos. - Zabiorę cię poza obóz niedługo. Ciebie i twoje rodzeństwo, obiecuję.

- Dobra, zaczniemy od rang. Są... te trzy ścieżki. Rangami z Wilka są... Piastuni i Opoka. Piastuni opiekują się młodymi i. Stadem jako społecznością. Opoka jest jedna. Pilnuje Nowicjatów. Z Trzmielojada są... Stróże, Zwiadowcy i Strateg. Stróże polują i bronią stada. Zwiadowcy... są wysyłani na misje. Zwiadowcze. Zbierają informacje. Strateg nimi zarządza, przekazuje. Informacje radzie. Salamandra... Zielarze zbierają zioła. Znachorzy leczą. Alchemik, jeden. Decyduje kto dołącza. Na ścieżkę Salamandry. Też leczy. Poza ścieżkami są rangi Ucznia i Nowicjusza. Powiedz mi co. O nich wiesz.

[Aura]

Aura spogląda na mamę, nic nie mówiąc. Cieszy się, że nie musi się obawiać, jakby miał się pomylić i nazwać kota czymś, czym nie jest. I że może zawsze pójść do mamy się poskarżyć. Chociaż z tego drugiego chyba nie będzie potrzeby korzystać, miejmy nadzieję.
— Dobrze. — kiwa głową, na moment wtulając się w futro Tsunami, wdychając powietrzę przez parę sekund. Następnie odkleja się od mamy, uśmiechając się lekko. Cieszy się. Aura są wręcz uradowani przebiegiem tej rozmowy. No, i tego, że niedługo może wyjdą poza obóz z mamą, zwiedzać. — Dziękuję, mamo. — dodaje na koniec. Kocha Tsunami. Całym serduszkiem.

Emocje trochę opadają. Rudo-biały kot nasłuchuje, jak mama opowiada. Tak, trzy ścieżki, dzielą się na różne role. Dotychczas Aura zapominał, że przecież nie ma tylko Salamandry i tyle, ani Wilka i tyle, ani Trzmielojada i tyle. No tak, to przecież idzie dalej. Na końcu nadchodzi pytanie ze strony mamy, na które teraz musi odpowiedzieć. Zastanawia się chwilę, próbując zebrać myśli. Finalnie podnosi głos. — Nowicjusz. To ten, co go przyjmują. I chyba też teraz. Ja. Uczy się o Nowym Świcie. Jak ja. Potem zostaje. Uczniem. Jak dowiedzie tego, że się... nadaje. I mówi przysięgę. Uczeń już może głosować i jest uznawany za. Dorosłego kota. I uczeń się szkoli pod którąś z ścieżek, jaką wybiera. A nowicjusz uczy się ogólnie. — opowiada tyle, co uważa za pewniki. Jeśli brakowało detali, to znaczyło, że dziecko Tsunami nie było pewne, czy na pewno tak jest, czy może było Wesołą Twórczością zagmatwanego umysłu.

[Tsunami]

- ... - Tsunami chwilę milczała. Odetchnęła, głęboko, nie wiedząc, jak Aurze odpowiedzieć. - Nie masz za co - w końcu tylko tyle zdołała z siebie wydusić. Przytłoczyły ją emocje i przez chwilę nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Na chwilę zapomniała gdzie się znajduje i o czym z Aurą rozmawiali, dopóki dzieciak nie zaczął mówić dalej.

Poruszyła uszami, jakby wyrwana z zamyślenia i odchrząknęła.

- No, dobrze. Pozostałe rangi... Piastuni. Opiekują się młodymi, zabawiają stado. Niby mają organizować, jakieś tam... nie wiem. Zabawy. Chyba. Jeszcze tego nie. Widziałam. Opoka pilnuje przebiegu Nowicjatów. Stróże polują, bronią. Granic. Stróżują, heh. Zwiadowcy... są wysyłani na. Misje zwiadowcze. Zbierają informacje. W stadzie i poza nim. Strateg nimi. Kieruje. Rozsyła je na patrole i te. Misje. Zielarz zbiera rośliny. Te medyczne. Znachor leczy i uczy uczniów ze. Ścieżki Salamandry. Alchemik to wyższy Znachor. Też leczy, decyduje o tym kto... rozpoczyna szkolenie z Salamandry. Wszystko jasne?